حافظ خام طمع شرمی از این قصه بدار

یکی از فرزندان آقای قاضی (ره) نقل می‌کند:

یکبار همراه ایشان به حرم مطهر امام علی (ع) رفتم و روش 

مرحوم قاضی به گونه‌ای بود که وقتی وارد حرم مطهر می‌شدند حتما زیارت می‌خواندند و سپس خارج می‌شدند. آن روز تا وارد حرم مطهر شدند، بدون خواندن زیارت از حرم خارج شدند. فرزندشان 

پرسیدند که چه شده است؟ این کار غیر طبیعی بود که بدون خواندن زیارت‌نامه خارج شدید. مرحوم قاضی به او می‌گویند: در حرم کسی 

را دیدم که می‌دانستم نسبت به من بغض و کینه‌ای در دل دارد، ترسیدم مرا ببیند و این بغض و کینه دوباره در دلش زنده شود، به 

این دلیل اعمالش از بین برود! بله، این کرامت واقعی است، نه آنکه کسی فرشته‌ها را ببیند، کرامت حقیقی آن است که انسان در کنار خدا، برای خود چیزی را نبیند.

منبع کتاب عطش صفحه‌ی 220 

انتشارات شمس الشموس